QUE ME MUERO DE AMOR
Sé que me muero de amor
y solicito el dolor.
Aún muriendo de querer
De tan buen ayre adolezco,
Que es más de lo que padezco
Lo que quiero padecer.
Y no pudiendo exceder
A mi deseo el rigor.
Lisonxéame la suerte
Con piedad tan advertida,
Que me assegura la vida
En el riesgo de la muerte.
Vivir de su golpe fuerte
es de mi salud primor.
• ma nietrywialną strukturę w każdej skali
• struktura ta nie daje się łatwo opisać w języku tradycyjnej geometrii euklidesowej
• jest samo-podobny, jeśli nie w sensie dokładnym, to przybliżonym
• ma względnie prostą definicję rekurencyjną
• ma naturalny, poszarpany, kłębiasty itp. wygląd
• jego wymiar Hausdorffa jest większy niż jego wymiar topologiczny
Memories. Memories blur into dreams. Light brings them to truth. Everything unforgiving. everything becoming hallow. Loneliness consumes and there is no way back. The places you played, the places you called home, the people you thought you loved, all of them. Reduced to a memory of another life. A life you never lived. All the yesterdays that came from tomorrow, all the tomorrows that never came from yesterday. A new beginning because forever is never forever.
Wspomnienia. Wspomnienia rozmywają się w snach. Światłoprzywodzije doprawdy. Wszystkopamiętliwe. Wszystkostaje się święcić. Samotnośćpochłaniai nie maodwrotu. Miejsca,w których się bawiłaś, miejsca, które nazywałaś domem, ludzie których myślałaś że kochasz, wszystkich. Zredukowanedopamięci innegożycia. Życia, którego nigdy nie przeżyłaś.
Wszystkiewczorajsze dni, które przyszły z jutra, wszystkiejutra, które nigdy nie przyszły z wczoraj. Nowy początek, ponieważ na zawsze nigdy nie jestna zawsze.
w sztuce aktualnej gdzie nadaje się kształt
pomysłom ledwo zarysowanym - byle jakim
ubiera w formę i stwarza rzeczy co do których
nie ma powodu by zaistniały
w świecie jednorazowym
przy zalewie jednorazowych informacji
których treść sprowadza się do małej mety
- madein china
Adorno, Clement Greenberg i Hermann Broch definiowali kicz jako rodzaj fałszywej świadomości z punktu widzenia Adorno prawdziwa sztuka jest krytyczna i kontestująca
kicz jest grzecznym i spokojnym fałszem skłaniającym
człowieka do pogodzenia się ze swoją sytuacją życiową
rehabilitacja
kiczu nadeszła jednak szybko bo już z modą na camp w latach 60 towarzyszyło temu załamanie kryteriów dziś trudno
twierdzić z przekonaniem co jest sztuką a co kiczem
odmienne i mniej radykalne podejście do tematyki kiczu proponuje Marek Hendrykowski
przywołując perspektywę semiotyczną zgodnie z nią kicz jest tekstem kultury
kicz
jest niezbędnym elementem sztuki jako systemu artystycznego w ocenie
wartości artystycznej dzieła sztuka i kicz się wykluczają ale jako
pojęcia przeciwstawne i zwalczające się paradoksalnie pozostają sobie
nawzajem potrzebne